16. Tannersville – JFK – Thuis

Zaterdag 6 mei 2017

5.116 Stappen en 173 km

De dag begint voor Peet een stuk eerder dan voor ons. Het ochtendritueel is zoals bijna iedere dag, we maken ons klaar, ontbijten, pakken de koffers en trolleys zo in dat we vanavond geen problemen op het vliegveld hebben. Ik heb teveel gekocht en ik moet dus wat kilo’s bij de meiden kwijt. Maar………… er kan vast nog wel wat meer bij, want de laatste dollars moeten nog even opgemaakt worden, het zou zonde zijn als die dollars mee naar Nederland moeten, ze zouden onderweg kunnen bederven.

Waar zullen we eten?

De winkels gaan pas om 10:00 uur open, de outlet is op nog geen anderhalve kilometer van ons hotel, waardoor wij heerlijk relaxt de dag beginnen. Om 10 uur zijn we bij The Crossings Premium Outlet. We gaan ieder onze eigen weg, ik wil nog even voor een portemonnee kijken bij Michael Kors voor Ro en ik wil nog wat extra kleding kopen voor Tiamo. Bij de Tommy en de Ralph slaag ik goed voor Tiamo, bij de kassa van de Ralph winkel voel ik me echt een ontaardde oma, ik vergeet compleet mijn kleinzoon die nu nog een klein boontje is. Snel ren ik nog even naar de baby afdeling en haal twee neutrale pakjes voor hem/haar. Pauli slaagt ook heel  goed bij de Ralph winkel maar bij de kassa komt Peet erachter dat ze totaal niets in de uitverkoop koopt en voor alles de volle pond moet betalen. Gieren, want ze laat het allemaal achter. Onze Pauli is leuk, heel de vakantie koopt ze niets want ze vindt niets naar haar zin, nu dat ze wel naar haar zin vindt, wil ze de prijs niet betalen.

Bij de auto trekken we de trolleys uit de kofferbak en proppen zo goed en zo kwaad als het gaat, de nieuwe aanwinsten erin. Onze vlucht gaat om 19.30 uur, we moeten de auto af getankt inleveren en dan willen we ook nog eens drie uur van tevoren op het vliegveld zijn. We hebben nog zo’n 170 km te gaan, onder normale omstandigheden zou dit binnen 2 uur te doen zijn, maar………. we moeten door New York, ik weet niet of dat normale omstandigheden zijn. Rond twaalven houden we het voor gezien en gaan de laatste kilometers afleggen op Amerikaanse bodem.

Na twee dagen regen hebben we vandaag weer mooie weersomstandigheden en tuffen we lekker door. In de verte zien we de George Washington brug liggen, deze brug verbindt New Jersey met New York. We rijden de Hudson Rivier over en we zijn weer terug in New York waar de reis ruim twee weken geleden begon. Het einde is nu toch echt in zicht.

Uiteindelijk valt het verkeer reuze mee en kunnen we aardig doorrijden. Dichtbij het vliegveld zoeken wij een benzinestation, tanken de auto af, lopen nog even de shop in om wat te eten te kopen. De voorverpakte eieren laten we liggen, dat ziet er niet echt appetijtelijk uit maar een doosje aardbeitjes en ananas nemen we wel mee.
We leveren de auto weer in bij Alamo en pakken de airshuttle, deze brengt ons in no time naar het vliegveld. We checken de koffers in die hier wel zonder problemen mee mogen, ook al is die van mij twee kilo te zwaar. Wat een mierenneukster was zij op Brussel Airport met haar € 85,–, hier wordt mijn koffer gelabeld en gaat zonder gezeur gewoon mee. Kom………… we lopen naar de aankomsten want er zal toch wel iemand aankomen die wij kunnen verblijden met onze mooie koele blauwe koelbox. We zoeken een bankje waar we ergens rustig kunnen zitten om onze aardbeien, ananas en restjes op te eten, blijkbaar als mensen aankomen, willen zij, of mogen zij nergens zitten, nergens een stoel of een bank te bekennen. Uiteindelijk nemen wij plaats op de grond en picknicken op John F Kennedy airport, hoe koel is dat, of hoe Tokkie-achtig is dat. Terwijl Pauli en Peet onze lunch klaar maken probeer ik onze koelbox weg te geven. Nou moe, ik snap er niets van, niemand wilt onze koele blauwe vriend hebben. Ik ben er klaar mee, en dump hem bovenop een prullenbak. We vinden het toch geen goed idee om hem zo achter te laten, dadelijk hebben we een shut down, omdat er een verlaten koelbox gevonden is. Nee, dat doen we toch maar niet. Peet ziet een vrouwtje van de schoonmaak en geeft onze blauwe vriend aan haar, hopelijk heeft hij een goed tehuis gevonden.
We lopen terug naar de vertrekhal laten nog een paar keer onze paspoorten en boading passen zien voor we door de douane gaan. Al slenterend en winkelend lopen we naar onze gate. Peet koopt bij Victoria Secret’s nog wat luchtjes voor haar meiden en ze zorgt ervoor, zonder te mokken, dat wij een cafeïne shotje krijgen, door 4 lattes caramel machiattos te bestellen. Dit schreef zij in haar notities: “Dit gaat dus weer niet zonder slag of stoot, het valt soms echt niet mee om 4 Lattes te bestellen, het duurt al met al 15 minuten voor de bestelling goed is en nog zeker 15 minuten om het te krijgen, pppffff het werktempo ligt hier echt 95% lager dan in Nederland, maar hij was het wachten waard, en we hadden toch niks beters te doen.” Zo is het maar net Peet, we hebben tijd zat.

Ik zoek een plekje dichtbij een stopcontact zodat ik mijn laptop aan het infuus kan leggen en installeer mezelf om onze memoires weer bij te werken. We zitten nog heerlijk relaxed als de overige passagiers boarden, Conchi wordt nu toch wel wat onrustig en rent dan ook naar de gate. Terwijl wij al lachend naar de gate slenteren roepen we naar haar dat ze het vliegtuig tegen moet houden. Al lachend bereiken we het toestel en moeten hier dus wachten tot 19.35 uur.

De terugvlucht gaat zoals altijd, je probeert wat te slapen, wat niet echt van harte lukt. Je krijgt te eten. Je kijkt een filmpje. Je speelt een spelletje. Uiteindelijk heb je een houten reet en ben je blij als je even naar het toilet kunt lopen.

Ook de zon is blij dat wij Europa naderen want hij verwelkomt ons in vol ornaat. Wat een schitterend plaatje.

We landden mooi op tijd. Halen onze koffers en we lopen nonchalant en vol zelfvertrouwen door de douane. Uiteindelijk hoeven wij ons niet druk te maken want wij hebben niets aan te geven, we hebben niets gekocht in de USA.

De shuttle levert ons weer af bij de parkeergarage van Interparking en onze vierwieler staat ons al trouw op te wachten. De vier grote koffers passen goed in de kofferbak. De vier trolleys gaan bij Pauli en mij op de achterbank. In een vloek en een zucht brengt Peet ons thuis waar onze gezinsleden ons al staan op te wachten.

We hebben een mooie vermoeiende reis gemaakt maar we zijn thuis gekomen met een koffer vol mooie warme waardevolle herinneringen.

Liefs,

Las Mari Pepas

15. Toronto – Tannersville

Vrijdag 5 mei 2017

10.903 Stappen en 659 km

Conch heeft de wekker gezet, want we moeten vroeg op pad. Tot aan JFK hebben we 830 km af te leggen, we gaan dit vandaag niet redden omdat ik een wandeltochtje wil maken door Watkins Glen State Park. We hebben dan ook nog niet een hotelovernachting voor vanavond geboekt, zodat we gaandeweg kunnen beslissen of we nog verder willen rijden.  Terwijl wij nog in bed liggen wakker te worden staat Conchi al helemaal klaar te wachten op ons. Volgens mij wil zij alleen nog maar positief in het blog terecht komen offffff ze is nu professioneel reizigster geworden, waardoor ze veel sneller klaar is.
We weten niet waarom maar vannacht is onze airco om de een of andere reden ermee gestopt. Peet en Pauli hebben het ’s nachts behoorlijk warm gehad, Conch en ik hebben nergens last van gehad. Gelukkig hebben wij onze eigen monteur bij ons en fiks zij dit wel even, of niet……. Waar leukoplast allemaal niet goed voor is, het repareert trolley’s, gekneusde tenen en nu ook airco’s.

Na het ontbijt checken we uit, valideren ons parkeerkaartje en laden de auto met onze bagage. Natuurlijk staan we ook nu weer voor de slagboom en horen we constant dat ons kaartje niet te gebruiken is. Chagrijnig word ik ervan. Vandaag word ik wel gelijk geholpen door op het help knopje te drukken. Ik noem de nummers van de kaartjes op en mag hierna eindelijk door de de slagboom en rijden het hotel uit. Onze eerste stop wordt het postkantoor. Gisteren heb ik bij het postkantoor een doos gekocht waarin ik onze twee lege dozen van de Ipads heb gestopt, hierin gaan ook alle bonnetjes van onze aankopen. Bij het verlaten van het hotel heb ik jammer genoeg weer een oriëntatie probleem waardoor we eerst een kilometer de verkeerde kant op rijden.  Om precies 09:00 uur staan we voor het postkantoor. De verkoopmedewerker van het postkantoor vraagt hoe ik het wil versturen: regular of express? Ik vraag wat het verschil is. De man antwoordt: “Express kost CAD 40,- en duurt een paar weken, Regular kost CAD 18,- en doet er een paar maanden over.” Doe maar Regular, zeg ik, ik heb geen haast, het zijn maar lege dozen. “Lege dozen?” verbaasd kijkt die man mij aan. Weer iemand die denkt dat ik niet spoor. Ter info: uiteindelijk is de doos maar een paar weken onderweg geweest en komt op 13 juni 2017 binnen.

Klaagden wij gisteren over de regen en over het slechte weer, zijn wij vandaag alweer dankbare toeristen voor de dag die wij gisteren beleefd hebben. Het kan altijd slechter is hier wel op zijn plaats.

De CN Tower staat er echt nog wel

Hierna rijden we non-stop naar de grens en rijden de USA weer binnen bij de Lewiston Queenston Bridge. We kwamen Amerika vlotter uit dan dat we er in komen. Als we eindelijk aan de beurt zijn worden alle vier de paspoorten gecontroleerd. De raampjes moeten open zodat ze goed de gezichten kan zien en worden we ondervraagd: Waar bent u geweest? Wat heeft u daar gedaan? Heeft u iets aan te geven? Waar gaan jullie naartoe?  😳😳 Verbaasd me niets dat het zo lang duurt om de grens over te gaan als ze dit bij alle auto’s moeten doen. Uiteindelijk zijn we pas om half twaalf de grens over.

Sinds dat we het hotel verlaten hebben regent het constant. Na nog een tijdje gereden te hebben slaat de vermoeidheid toe en houden we een pitstop, we tanken de auto af, kopen een kop koffie die wij onderweg opdrinken, houden we een stoelendans, ik achterin, Peet achter het stuur en Conchi is copiloot, Pauli heeft de hele reis al moeite om haar ogen open te houden dus zij mag op haar stoel blijven zitten. Bij Geneva on the lake bewonderen we weer de mooie huizen en genieten we van de schitterende natuur om ons heen.

Na 385 kilometer afgelegd te hebben komen we om 15:00 uur aan in Watkins Glenn State Park. We parkeren de auto en beginnen te wandelen. Peet zegt nog lachend dat ik onze locatie naar onze familieleden moet whatsappen: “Voor het geval we verdwalen.”
We wandelen een heuvel af en lopen dan via het hek de trap af, we wandelen langs het water. Het miezert, we weten alleen niet of het van de regen is of van het opspattende water is.

We lopen trappen op, trappen af, langs het water, over het water, we lopen zelfs onder watervallen door. Wauwwwwwwww wat is dit een geweldig mooi park. We maken de ene foto na de andere. Wat een natuurgeweld, kijk en luister zelf maar.

Deze slideshow heeft JavaScript nodig.

En nu komt het: Moon luistert niet naar Peet en Peet luistert niet naar Moon. Ik wil rechtsaf de trap op naar de Indian Trail. Blijven we op de Gorge Trail waar we nu op lopen dan komen we uit bij een andere ingang, daar staat onze auto niet en heel de weg teruglopen lijkt mij ook niet echt een optie.  Rechtdoor lopen lijkt mij om deze reden geen goed idee. Als ik het goed onthouden heb dan gaat de Indian Trail terug naar de hoofdingang en volgens mij staat daar onze auto.

Ik wil naar rechts

Peet wilt naar links

Peet wilt linksaf het bruggetje over. Wat wij uiteindelijk dus ook doen en we verlaten de wandelpaden door een hek. Ik ren een heuvel op en zeg hen dat hier niets te zien is behalve een weg en dat ik dan niet zou weten waar we heen zouden moeten lopen. Dit is dus mijn kant van het verhaal. Peet heeft in haar notities het volgende geschreven: “Op een gegeven moment nemen we een afslag want ik zei dat we bij South geparkeerd staan maar Moon zou Moon niet zijn als ze eigenwijs in plaats van mijn linksaf haar rechtsaf nemen, waardoor we dus toch verdwalen”. Gelukkig hebben we nog steeds bereik en zijn we niet echt verdwaald dankzij Peet’s geweldige ingeving om onze locatie te appen naar de familie. We zoeken de locatie van de auto op en wandelen de heuvel af, ondertussen appen wij de familie dat we verdwaald zijn. Gelukkig krijgen wij vanuit Nederland hulp.

Zie hieronder ons whattsapp gesprek:

16:54 uur Moon: “Jongens we zijn verdwaald”

Lino: “Hoezo verdwaald?”

Romy: “Oké, stuur je locatie. Ik zorg wel dat je veilig thuis komt”

Lino: “Ik help mee”

Romy: “Locatie gevonden. Waar moeten we heen dames? Let op, dit ga je doen ma. Als je naar voren kijkt moet je Watkins Glen State Park campground road zien en als dat het geval is dan ga je naar links. En dan loop je ALSMAAR rechtdoor. Vervolgens kom je bij het water daar ga je in. Zwem je ALSMAAAAAAR rechtdoor. En dan kom je in Portugal aan, ja, zodra je daar bent geef een gil, kom ik je ff halen.”

Naomi: 😂😂😂😂😂😂😂😂😂😂😂

Lino: “Dat is humor”

Romy: “moeten jullie naar het huisje in ’t bos?”

Moon: “We zijn echt de auto kwijt. Naar de auto”

Romy: “Oké, staat hij bij een huisje?”

Moon: “Geen paniek. We lopen op een weg richting dorp”

Wss gevonden

Romy: “Ja jullie lopen alleen aan de verkeerde kant. TEGEN DE AUTO’S INLOPEN DAMES”

Moon: “Welke auto’s?” Ondertussen stuur ik de foto hiernaast.

Romy: “Waarschijnlijk 😂😂😂”

17:10 uur Moon: “Gevonden. Nu richting NY. Dank jullie wel voor het lachen.”

Uiteindelijk lopen we de weg af en staan we een kwartier later hongerig, dorstig maar met een opgelucht gevoel bij onze auto. We hebben geen auto gezien en ook zeker geen parkranger. Ach….. bad decisions, make good stories.

Zodra we het dorp weer in rijden zien we een Burger King en we twijfelen geen moment want dat staan onze buikjes niet toe.Hier besluiten we ook dat we een kamer boeken in Tannersville. Dat is nog 275 km, ongeveer drie uurtjes rijden en kunnen we morgen nog wat laatste dollars opmaken.  Scheelt toch wel weer kilometers voor morgen, als we op dat moment hadden geweten wat we nu weten, hadden we een hele andere beslissing genomen. Na het eten maken we nog een laatste foto van een watervalletje en dan is het toch echt tijd om afscheid te nemen van dit schitterende park. Ik neem afscheid met de belofte dat ik ooit nog terugkom. 

Na een tijdje gereden te hebben slaat de vermoeidheid weer toe en neemt Peet het stuur  over en is Conchi weer de Copiloot. Het weer is gelukkig een beetje opgeknapt, het is in ieder geval droog en niet zoals vanochtend dat we continu stortregen hadden. Terwijl ik slaap, slaat het weer helemaal om, en rijden de meiden een dikke mist in. Peet schrijft in haar notities hierover: “Na ruim een uur rijden ben ik niet zo blij meer en rijden we ruim 3 kwartier in de mist, van lage nevel tot zelfs dichte mistbanken, de belijning van de weg was, op sommige stukken, niet meer te zien. Mijn enige radar waren de twee kleine achterlichtjes van degene die voor mij reed en die ik probeerde bij te houden.” Conchi probeert zo goed mogelijk mee te kijken en instructies te geven. Pauli kijkt uit haar ruitje en probeert de berm in de gaten te houden. Ik leun achterover en houd mijn ogen dicht. Je moet natuurlijk wel weten wanneer je de auto aan een ander moet geven.

Peet heeft het mooi gedaan en heeft ons veilig en wel weten af te leveren bij het hotel. Jammer dat vandaag het venijn in de staart zat, maar al met al hebben we veel gelachen, veel kilometers afgelegd en hebben we een mooie wandeling gemaakt door Watkins Glen SP.

Liefs,

Las Mari Pepas

14. Toronto

Donderdag 4 mei 2017

11.034 Stappen

Goedemorgennnnnnnn, ja we zijn vrolijk, want eindelijk; hoesten daar doe ik niet meer aan dus we hebben alle vier heerlijk geslapen. We ontbijten en ondertussen hebben we een was aan het draaien want je denkt toch niet dat ik overmorgen met vieze kleding het vliegtuig instap, nee, nee, er worden twee wasjes gedraaid en een daarvan ook gedroogd. De tweede drogen we vanavond zodra we terug in het hotel zijn. Ik heb een route uitgestippeld die we vandaag zouden kunnen lopen en dan komen we langs de highlights van Toronto.

Via Spadina Ave lopen we richting de CN Tower. We komen bij een kruispunt aan die zeker even vastgelegd moet worden, we hebben nog nooit zoveel bovenleidingen en tramrails gezien als hier.

We wandelen verder en komen nu langs het Rogers Centre, Na wat speurwerk ben ik erachter gekomen dat het een multifunctioneel honkbalstadion is. Lekker belangrijk, wat ik voornamelijk leuk vond aan dit gebouw waren de beeldwerken aan het gebouw. Volgens mij moet het het publiek voorstellen die hun favorieten aanmoedigen en/of toejuichen.

Hierna lopen we door naar de CN Tower die precies naast het Rogers Centre staat. De entreetickets vinden we prijzig, maar we zijn deze vakantie al zo vaak de hoogte ingegaan dat deze er eigenlijk wel echt bij hoort. Bij binnenkomst maken wij gelijk al een nieuwe vriend, dit moeten wij wel even vastleggen op de foto. Wat een lol hebben wij gehad.

We lopen naar de lift toe die ons in ongeveer 58 seconden met een snelheid van 22 km per uur naar 350 meter hoogte zal brengen. De lift is van glas dus al zoevend naar boven zou je gelijk al een mooie indruk moeten krijgen van Toronto. Nou…………… niet dus of tenminste niet dat wij weten, want de Liftboy heeft de lift zo vol gestouwd met mensen dat wij geen ene moer gezien hebben. We lijken wel sardientjes in een glazen potje. Arm tegen arm, ruggen tegen elkaar en je neus onder de oksels van een andere medepassagier, genieten wij volop van deze 58 seconden. Natuurlijk heb ik geklaagd bij de liftboy, hij verontschuldigt zich, maar ja, wat hebben wij daar aan. Uiteindelijk hebben we nog steeds niets gezien. 😂😂😂

Eenmaal boven aangekomen was er maar een gedeelte open, ze zijn namelijk aan het verbouwen waardoor ze een stuk afgesloten hebben. Ook dit nog eens, ik wil mijn geld terug, wat een teleurstelling. Ach, nadat we een paar keer tot tien hadden geteld waren we als vanouds weer aan het genieten. Er was nog steeds genoeg te doen. Uit alle hoeken maken we foto’s, natuurlijk vindt ons eksteroogje ons hotel en ook deze leggen we vast op een foto. We lopen wat trappen op en komen buiten op een uitkijkplatform. We lopen hier maar kort rond want er staat zo’n verschrikkelijke koude wind dat we al snel weer naar binnen gaan. Hierna komen we bij de glazen vloeren. We zijn eigenlijk allemaal een beetje bang om er op te gaan staan, ja, ik ook, ik vind het nogal indrukwekkend hoog en ik ben het krakende glas van de Skywalk in de Grand Canyon nog niet vergeten. Het bord hiernaast moet ons ervan overtuigen dat het veilig is, maar……….  Al met al komen we toch allemaal over onze angsten heen en hebben wij op allerlei verschillende manieren foto’s gemaakt op de glazen vloeren. Ja, zelfs Peet, zij is toch wel degene van de groep met het ergste hoogtevrees. Zij schreef in haar notities het volgende : “Ik heb al mijn moed verzameld en ook ik ben er op gaan staan en liggen voor de foto’s en vooral niet naar beneden kijken, want ik had al trilbenen.”

Deze slideshow heeft JavaScript nodig.

We zijn hier toch nog wel een paar uur zoet geweest met al onze foto momentjes. Tegen de klok van 14.00 uur staan we in de rij op de lift te wachten en zodra het echt 2 uur is  houden ook wij hier even onze twee minuten stilte en herdenken de gevallenen. We hebben ons lesje wel geleerd en zodra de lift komt zorgen wij ervoor dat wij bij de ramen staan zodat we een mooi uitzicht hebben. Nou…….. niet dus, we moeten de lift weer uit, want er is een probleem, oh wacht…. we mogen er toch weer in, dus lift in….. oh nee, toch weer een probleem, wij dus lift uit en in deze lift gaan wij niet naar beneden, dit zijn geen geintjes als je op 350 meter hoogte bent.

We stappen in een andere lift en kunnen nu wel genieten van het uitzicht over de stad. Uiteindelijk komen we veilig beneden. Voordat we het pand verlaten houden we nog even een pitstop en hebben nog een gier momentje op het toilet. Conch staat haar handen te wassen terwijl zij op een opstapje staat, we hebben gegierd, Pauli en ik lagen helemaal in een deuk. 

Ondertussen is het gaan regenen, dat is wel een domper, hoe mooi een stad ook is als het regent komt het niet tot zijn recht. We lopen over Bremner Boulevard en zien in het Roundhouse Park een spoorwegmuseum, trouwens voor de alcoholisten onder de lezers, er is ook een brouwerij in het park. Het is zo’n natte bedoening dat we van een afstandje een paar trieste foto’s maken en snel weer doorlopen.

We hopen dat het een tijdelijke bui is en stoppen bij een of andere Mexicaanse Toko. We eten hier met een heel rustig tempo een paar wraps in de hoop dat de bui weer snel overgaat. Jammer genoeg heeft de bui andere plannen en wilt maar niet overgaan, we besluiten om terug te gaan naar het hotel en een ander plan te trekken. Wat kunnen we hier nog meer doen? Waar worden we niet nat? Ja………bingo……. jullie gaan door voor de volgende ronde….. we gaan winkelen, maar eerst moeten we door de regen in het hotel zien te komen om de auto op te halen. We zijn nog geen twee straten verder geslenterd of we ruiken koffie….. we zijn alweer afgeleid van ons voorgenomen plan….. koffieeeee, warm, wifi, zitten. Bij La Prep drinken wij heerlijke cappuccino’s en volgens die krent van een penningmeester waren ze ook de goedkoopste. 

Ons geluk was voor korte duur want om 16:20 uur werden we vriendelijk doch wel dwingend verzocht om op te schieten met onze koffie want mevrouw sloot om 16:45. Op de website blijkt later dat ze om 17:00 uur sluiten. Bitch.

We wandelen weer rustig verder door de regen en komen op de Canadese variant van de Walk of Fame terecht. Ik maak een foto van de ster van Kiefer Sutherland, Kim Catrall en van Pamela Anderson. Een stukje verderop zijn er precies vier sterren over voor ons. We lopen snel door want het lijkt wel alsof het steeds harder gaat regenen.

De voorbereidingen voor onze eigen ster

Aangekomen op onze kamer laten wij onze kleding drogen, we relaxen een beetje, Peet googelt een Winkelcentrum in de buurt, Conch en Pauli zorgen voor de was en ik ben met het blog bezig. Rond 19:00 uur vinden we het weer genoeg geweest. In de veronderstelling dat er een parkeergarage onder het winkelcentrum is laten wij onze jassen in de kamer te drogen hangen. We laten ons parkeerkaartje valideren bij de receptie en pakken de lift naar onze vierwieler. Ik rijd naar de slagboom, stop kaartje nummer 1 erin, nadat ik deze, zoals door de receptiemedewerker voorspelt, weer terugkrijg stop ik nummer 2 erin. Kaartje is niet goed. Nog een keer. Weer niet goed. Bellen……. bellen….. nog een keer bellen. Nog steeds geen reactie. Auto achter me. In de achteruit. Auto achter mij verplaatst zich. Ik naar de lift rijden. Lift naar boven. Bij de receptie nogmaals dezelfde Chinese uitleg hoe ik de kaartjes moet doen. Hij kijkt me aan alsof ik dom ben……… ik kijk hem aan alsof ik dom ben. Lift naar beneden. Kaartje 1 erin, kaartje 2 erin………….. Bellen….. reactie, volgens mij hebben ze via de camera kunnen zien dat er stoom uit mijn oren kwam, want de slagboom ging open.

Na wat omwentelingen en wat capriolen uitgehaald te hebben parkeer ik onze vierwieler in de parkeergarage. Het is een hele opgave om de uitgang te vinden, zodra we dan een uitgang gevonden hebben, bedenken we ons dat dit niet goed kan zijn, want we staan op straat, we lopen dan toch maar weer terug naar beneden naar de parkeergarage. Er komt een hoogzwangere vrouw de trap af. Helemaal bepakt en bezakt loopt zij de trap af, zodra zij bij ons is vragen wij haar waar we heen moeten lopen om in het winkelcentrum terecht te komen. De arme vrouw draait zich om en loopt de trap weer op met al haar tasjes en zegt tegen ons: “I ain’t good in getting directions and I ain’t good in giving them. I will show you the direction”  Ze wijst ons de weg, zo lief. We moeten dus toch via de straat. We rennen in onze shirtjes over de stoep, steken de drukke weg al rennend over en proberen ondertussen rijdende auto’s en de regendruppels te ontwijken.

Het Toronto Eaton Centre is een mooi winkelcentrum, we lopen een rondje en we kopen helemaal niets totdat we een Michael Kors winkel zien. Lino, het spijt ons, we hebben echt ons best gedaan, met man en macht hebben we haar proberen tegen te houden maar het is niet gelukt. Ze duwde Peet omver en Pauli trok ze mee over de grond, het is net een leeuwin zodra ze tassen en schoenen ziet. Ja de credit card van Conchi heeft weer goed zijn best gedaan. Het mag dan ook duidelijk zijn dat zij als enige met een goed gevulde tas naar buitenkomt.

Bij de Apple Store check ik nog even in, weer een nieuwe aan de verzameling en bij de Starbucks koop ik een Toronto You are Here mok voor Dani. Het is jammer dat vandaag het weer niet mee heeft gewerkt maar we troosten onszelf met de gedachte dat we gisteren de Niagara watervallen wel met schitterend weer hebben gezien. We keren terug naar het hotel waar we nog een broodje eten, nog even wat internetten, bloggen en relaxen. We zetten de wekker want morgen moeten we bijtijds het hotel verlaten want het wordt weer een lange rijdag, al snel gaat het licht uit en zijn de Mari Pepas onder zeil.

Liefs,

Las Mari Pepas

13. Niagara Falls – Toronto

Woensdag 3 mei 2017

9.982 Stappen en 180 km

We hebben een wat rustigere nacht achter de rug. Het hoesten is over zijn hoogtepunt heen waardoor we een vrij “goede” nacht achter de rug hebben. De thermo ondergoed wordt uit de koffer gehaald en we kleden ons warm aan. Door het raam zien we het zonnetje wel schijnen maar we zijn bang dat hij ons in de maling neemt, we nemen gewoon het zekere voor het onzekere.  Conchi speelt het helemaal op safe en heeft zelfs vier lagen aangetrokken. Haar lijfspreuk is ook : “por si acaso” (voor het geval dat). Vandaar dat zij ook haar zeer kleine toilettas bij haar heeft, je weet maar nooit wat je nodig kunt hebben. Nou, zij gaat vandaag zeker geen kou lijden.

Uitzicht vanaf ons hotel met in de verte de Skylon Tower

Om 11 uur zijn we aangekleed, hebben we ontbeten, de trolleys en rugzakjes volgeladen en ook nog eens uitgecheckt. Heren, even voor de duidelijkheid, om 08.00 uur stond de eerste onder de douche en binnen 3 uur zijn vier dames helemaal bepakt en bezakt klaar voor vertrek terwijl wij maar één badkamer tot onze beschikking hebben. Wij zijn gewoonweg geweldig.

We parkeren de auto zo dicht als mogelijk is bij het Visitor Centre. Parkeerplekje is CAD 15,- voor 3 uurtjes, maar zo waard, want we willen natuurlijk geen stap teveel zetten. We wandelen rustig over de boulevard en al snel worden de handschoenen in de rugzak gegooid. Op allerlei manieren fotograferen we de watervallen. Vooral de Horseshoe Falls wordt heel erg vaak vastgelegd.

Langzaamaan lopen we richting het visitor centre en koop ik hier de entreekaartjes voor de Journey behind the Falls. De kaartjes kon ik niet online kopen, ze zijn wel te koop met allerlei passen maar dit was duurder dan alleen de kaartjes voor de Hornblower en de Journey. De rest van de attracties die met deze passen aangeboden worden kunnen wij door tijdgebrek toch niet doen. We wilden per se een dag Toronto in deze vakantie proppen en dan moet je keuzes maken.

De Horseshoe Falls hebben een hoogte van ongeveer 54 meter, de lift zal ons 38 meter lager achter de Horseshoe watervallen brengen. We trekken onze mooie gele ponchos aan die wij in de lift uitgereikt hebben gekregen. We lopen door de tunnels, deze tunnel is 198 m lang, en horen hoe het machtige water van de Horseshoe Falls zich in de diepte storten. Via het eerste doorkijkvenster hebben we uitzicht op de achterkant van het watergordijn. Bij het tweede doorkijkvenster, tevens het einde van de tunnel, ben je ongeveer op de helft van de waterval.

Er is ook nog een laaggelegen uitkijkplatform nu zijn we wel echt dichtbij de plek waar het water uiteenspat. De poncho is dan ook geen overbodige luxe. Dichter bij de watervallen kunnen we niet komen. Op de veranda krijg je het gevoel dat je ze bijna aan kunt raken. Het geluid is oorverdovend, het water dendert met zoveel geweld en geraas naar beneden. Zo mooi, zo moeilijk te beschrijven, zo moeilijk vast te leggen op de gevoelige plaat, dit moet je hebben gezien en gehoord.

Onze volgende stop is de Hornblower. We lopen via de boulevard weer terug, de kaartjes voor de Hornblower zijn wel online gekocht en in ons bezit, we slenteren en genieten van het mooie weer en kijken een tijdje naar de mensen die vanaf een zipline genieten van de Niagara watervallen. Dani dit moet op ons to do list komen. Dit is voor de volgende keer, mocht ik ooit nog eens hierheen komen.

De Hornblower is een boot die je dichtbij de watervallen brengt zodat je de watervallen weer op een hele andere manier kunt beleven, niet meer vanaf een afstand op de boulevard, of achter de watervallen maar vanaf het water vaar je zo de hoefijzer in. Hier krijgen wij een mooie rode poncho aangereikt, tenminste ik neem aan dat de bedoeling was de kleur van Canada te gebruiken, zodra we ze aantrekken tonen ze toch meer als hard roze. Mij hoor je niet klagen, het staat ons zeer goed en we zien er zeer elegant en charmant uit. Aan de Amerikaanse zijde van de watervallen heb je nog een andere boot, dit is de Maid of Mist, zij hebben blauwe poncho’s aan, zeg nou zelf, roze staat ons toch veel beter.  Oh ja, ik was weer even afgeleid, we gaan weer terug naar de Hornblower. We staan in de rij en achter ons staan drie Spanjaarden, uiteraard beginnen wij een gesprekje met hen. Zij vertellen ons dat ze een tussenlanding hebben op Toronto. Wat……… een tussenlanding? Vanmorgen vroeg vlucht uit New York en vanavond vliegen ze verder naar Spanje, auto gehuurd voor een dag en even snel op en neer naar de Watervallen. Ze maakten zich nu toch wel een beetje zorgen of ze het allemaal wel zouden halen want de 120 km vanaf airport hierheen had toch wel veel langer geduurd dan voorzien, zij reden namelijk regelmatig verkeerd.  Een jaar na dato vraag ik mij nog steeds af of ze hun vlucht gehaald hebben.

Maar…. ik dwaal weer af. We stappen op de boot en het genieten kan weer beginnen. We varen als eerst langs de American Falls, al snel hierna zijn we bij de Bridal Veil Falls, aangezien deze zowat tegen elkaar aanliggen. Hierna gaan we uiteindelijk waar we voor gekomen zijn, de bocht in van de Horseshoe Falls, we filmen en maken foto’s alsof ons leven er vanaf hangt. Jeetje wat was dit weer indrukwekkend , wat een watergeweld,

Aan alles komt een eind, zo dus ook aan ons vaartochtje. Hierna lopen we snel naar de auto, al met al hebben we de drie uur niet gehaald en zijn we te laat bij onze parkeerplek, er wordt niet moeilijk gedaan en zonder bijbetalen mogen wij het terrein verlaten. We eten eerst nog een super lekkere Angus Burger bij McDonald’s. Jaaaaa, geen kinderen en toch de Mac, we moeten wel, gisteren hebben we bijna het budget opgegeten voor twee dagen, dit is al wat wij ons vandaag kunnen veroorloven vandaag. Hierna nog even snel een supermarkt stop bij de Wal Mart, want uiteindelijk hebben de meiden nog geen enkele echte Amerikaanse/Canadese supermarkt gezien. Conch verbaast zich over alle mega verpakkingen die hier te koop zijn.

We rijden niet via de snelweg naar Toronto maar via het meer. We rijden langs vele kleine plaatsjes en dorpjes. In Niagara on the Lake, wat zeker een leuk plaatsje is, koop ik een T-shirt voor Car bij de Harley Davidson winkel. Ook zien we in dit plaatsje een nieuwe wijk waarbij nog volop gebouwd wordt. We gaan op zoek naar een huis waarbij ik kan laten zien dat ze echt bijna alleen maar hout gebruiken. Conchi gelooft haar ogen niet. De weg naar Toronto binnendoor is zeker de moeite waard. We maken regelmatig een stop en maken vele foto’s van dingen die we onderweg tegenkomen.

Vanaf een afstand is CN Tower goed te zien

Vlakbij Toronto kwamen we langs en bomvol stadion met juichende mensen, er was blijkbaar een wedstrijd aan de gang en er is in ieder geval door een van de partijen een punt gescoord.

Een stukje verder kwamen we voorbij de CN Tower en het Roger Center , deze waren beide mooi verlicht. Na nog een klein stukje door het centrum te rijden vinden wij ons Super8 Hotel in Chinatown. We checken in, pinnen wat Canadese dollars, zodat wij morgenochtend een wasje kunnen draaien. Verder ziet het hotel er super uit, de kamer is ruim en het wordt goed vertoeven hier voor twee nachten.

Al snel zijn we onder de dekens en sluiten wij weer een geweldige indrukwekkende dag af.

Liefs

Las Mari Pepas

12. Hershey – Niagara Falls

Dinsdag 2 mei 2017

3.662 stappen en 514 km

Het was een roerig nachtje, het hoesten wilt niet ophouden en ik heb dan ook iedereen uit zijn slaap gehouden. Ondanks dat, zijn we toch nog op een redelijk tijdstip wakker. Vandaag hebben we een ritje van ruim 500 km voor de boeg en hebben we ook nog een deadline, om 20:30 uur moeten we bij de Skylon Tower van Niagara zijn.

Na het ontbijt checken we om 10 uur uit en gaan we op weg naar Hershey Chocolate World. Het mag wel duidelijk zijn dat de economie in Hershey vooral draait om de chocoladefabriek. Ze hebben zelfs een attractiepark, maar jullie hoeven niet te verwachten dat wij hier naar toe gaan, ik heb toch al gezegd dat we op tijd in Niagara moeten zijn.

Aangekomen bij de Hershey factory kopen we kaartjes voor de taste experience, je kunt ook je eigen chocolade reep maken maar we besluiten dit niet te doen omdat we anders veel te laat  in de auto zitten en we hebben toch echt een deadline vandaag. We lopen eerst door een gratis tentoonstelling, deze laat ons zien en beleven hoe de chocoladefabriek Hershey ontstaan is. We lopen langs mijnheer Hershey, langs een oud reclamebord en stappen hierna in een karretje. We rijden nu door de “fabriek” en zien alle verschillende stappen hoe de chocolaatjes gemaakt worden.

Deze slideshow heeft JavaScript nodig.

Hierna lopen we een tijdje door de shop om de tijd te doden totdat we naar de proeverij kunnen. Kopen doen we zo dadelijk wel, uiteindelijk hebben we vandaag een lange rit voor de boeg en is een chocolaatje voor onderweg altijd lekker. Eerst proeven en daarna kopen.

Met nog vier andere vrouwen wordt de proeverij toch wel heel erg druk bezocht. Dit mag de pret niet drukken want onze vrolijke professor in de chocolade vertelt ons vol overgave hoe wij chocolade moeten proeven, niet eten. Het is net wijn, er gaat een heel ritueel aan vooraf, eerst ruik je, hierna houd je het stukje chocolade bij je oor en luister je naar het geluid van het breken, hierna breng je de chocolade naar je mond en zuig je totdat het helemaal weggesmolten is.  We krijgen vier verschillende chocolaatjes die we een voor een proeven hierna benoemen wij wat we proeven. Er is een duidelijk verschil tussen wat Europa (lees: Nederland) lekker vindt en de Verenigde Staten. Nou ik kan je vertellen ik heb nog nooit van mijn leven zulke gore chocola gegeten! 😢 Getsie wat was dit niet lekker, een van de eerste chocolaatjes smaakte volgens ons naar geitenkaas, bah bah bah wat smerig, terwijl de Amerikaanse vrouwen het heerlijk vonden. Uiteindelijk hebben we vier verschillende chocolades geproefd maar vonden wij er geen lekker. Toch is het leuk om meegemaakt te hebben en zeker wel een aanrader, al is het alleen maar om mee te maken hoe verschillend onze smaakpapillen zijn. Al met al was het een leuke ervaring.

Deze slideshow heeft JavaScript nodig.

We lopen naar de shop, ik kan het natuurlijk niet maken om geen chocolade mee te nemen voor Car, blijkbaar is het hem niet gegund want het enige chocolaatje wat ik een beetje te eten vond was uitverkocht en KitKat kunnen we ook in Nederland kopen. Afgezien van wat magneetjes wordt er verder niet veel meer gekocht.

Het wordt nu echt tijd om afscheid te nemen van Hershey en van de chocoladefabriek. De eerste kilometers worden door mij afgelegd maar al snel kruipt Peet achter het stuur en slaap ik een beetje om de schade van vannacht iets in te halen, ook schrijf ik wat aan onze memoires. Veel valt er niet te vertellen over de rit het is voornamelijk kilometers vreten. 
Zodra we in Buffalo zijn houden we een plaspauze van 2 minuten en tanken de auto vol, ik neem het stuur weer over en rijd ons de Verenigde Staten uit en Canada in. Via de Peace Bridge rijden wij vlot Canada in, gelukkig valt de drukte mee en krijgen wij al vrij snel een stempel in ons paspoort en mogen wij het land in. 

We rijden snel naar ons hotel waar wij ons een beetje opfrissen en ons klaar maken voor ons etentje in het Skylon Tower restaurant. Maar eerst heb ik nog een Ramonaatje, we komen aan bij het hotel en aangezien we niet alle koffers willen meeslepen voor 1 nacht nemen we alleen onze trolleys en onze rugzakjes mee en laten onze overige bagage achter in de auto. Ja jullie hebben het goed geraden, op de een of andere magische manier is de kofferbak weer open gegaan terwijl wij aan het inchecken waren. Echt niet dat ik hem open heb laten staan, dat soort dingen doe ik nooit….. nou oké dan, misschien af en toe, nou moe, vooruit dan maar, soms wel. Onze harten stonden even stil toen wij in de verte de deur van de kofferbak open zagen staan. Gelukkig loopt het goed af en missen wij niets uit de auto.

Onze deadline van 20:30 uur hebben wij mooi gehaald en op grote hoogte genietend van de Niagara Watervallen by Night eten wij heerlijk in een draaiend restaurant. Goed gezelschap, heerlijk eten en een schitterend gekleurde wereldwonder als uitzicht, wat kan een mens zich nog meer wensen. Conchi en Pauli hadden een pasta met zeevruchten, Peet en ik hadden zalm met Franse frietjes. Dit was geen low-budget restaurant maar wat hebben wij genoten, morgen gaan we wel op water en droog brood.  Niagara watervallen by night, ✔.

Peet en Conch zijn een beetje dronken van het water dat zij gedronken hebben en terwijl wij op de lift wachten wagen zij een dansje, of tenminste wat zich moet voordoen als een dans. Jammer genoeg door de schaarse verlichting zijn de foto’s een beetje wazig maar ik vond het toch wel dat er minstens 1 een plaatsje in onze memoires verdiende.

We nemen de lift en hebben een fijn gesprek met de liftjongen, we vragen aan hem of hij een foto van ons wil maken, natuurlijk gaat dit niet zo soepeltjes als dat we zouden willen. Conclusie is dat we nog een keer naar boven gaan en dat we het soepeltjes nog een keer over doen en zie hier het resultaat van onze lift ervaring. 
We komen beneden en zijn toch wel benieuwd naar die dure lelijke foto die wij gemaakt hebben bij binnenkomst. Jullie weten wel, bij al die attracties heb je dat, je moet poseren voor een groen scherm, een beetje achterlijk doen en dan na afloop kun je kijken hoe nep de foto is. Er staat duidelijk te lezen op het beeldscherm dat ik geen foto mag maken van het scherm, laat ik nu toch analfabeet zijn. Die dure lelijke foto is toch best nog wel grappig geworden, vooral voor de prijs die deze analfabeet heeft betaald.

Aan onze dikke winterjassen hebben jullie natuurlijk al wel op kunnen maken dat de temperatuur hier een aanzienlijk stuk lager is dan in Washington, morgen kunnen we dus eindelijk onze thermo ondergoed aan, hebben we dat tenminste ook niet voor niets meegesleept.

Al met al was het een lange dag want het is al 00.00 uur geweest als de lichtjes in onze kamer uit gaan.

Liefs,

Las Mari Pepas

11. Washington DC – Hershey

Maandag 1 mei 2017

6452 Stappen en 311 km

We beginnen de dag rustig aan want ik heb iedereen uit haar slaap gehouden met mijn hoesten. Na het ontbijt bellen we opa Jan (Peet’s vader) en zingen uit volle borst het “Lang zal hij leven… ” . Vandaag is hij 78 lentes jong geworden.

Om kwart voor tien verlaten we het hotel. Tegen de verwachting in is de snelweg vrij rustig en kunnen wij doorrijden. We zijn goed en wel een kwartiertje onderweg wanneer wij een lookout zien, ik trap op de rem en we nemen nog even afscheid van Washington DC. Het afscheid is grijs en bewolkt, minder  mooi dan we zouden willen, doordat het heiig is komt het Washington Monument in de verte niet echt tot zijn recht. We zeggen DC gedag en rijden naar Great Falls NP (Virginia). Vanaf de lookout tot aan Great Falls krijgen wij zeker geen bekeuring want onderweg zien wij meerdere mooie grote woningen, waardoor onze snelheid ver onder de toegestane snelheid ligt om al dit moois te bewonderen. Conchi wilt maar niet geloven dat de huizen over het algemeen in de USA  van hout worden gemaakt.

Ik hoop dat we gedurende deze reis nog ergens een bouwproject tegen zullen komen zodat zij daadwerkelijk met eigen ogen kan zien dat dit echt het geval is.

Vlotter dan verwacht zijn wij rond half elf al bij de Great Falls VA. Bij de poort laat ik onze National Parken passen zien, waardoor we zo door kunnen rijden. Eerste punt op de agenda is: ochtendgymnastiek. Als eerst lopen we door naar het laatste uitkijkpunt. Hier schijn je het beste zicht te hebben op de watervallen, en ze zeggen niets te veel. We hebben hier ons wauwwwww momentje. We genieten van ons uitzicht en van het geluid van het kolkende water. Ons eksteroogje (Petra) ziet gewoon allerlei verschillende vogels, op gigantische afstand, zitten op rotsen en droge boomstronken. Hierna lopen we naar het volgende uitkijkpunt, nummer 2. Waar wij aan een vriendelijke dame vragen of zij een foto van ons vieren schiet. Las Mari Pepas in Great Falls NP, check. We wandelen ook nog even naar uitzichtpunt 1 en ook hier hebben we weer een fotorolletje vol geschoten. 

Om half twaalf verlaten wij het park. We hebben geluk want we kunnen goed doorrijden en een uurtje later stoppen we bij Baltimore om te tanken. Ik heb nog niet echt benzine nodig hoor, maar dat weet Peet niet. Deze exit heeft namelijk ook een Starbucks…….,  jullie begrijpen wel waar wij drieën behoefte aan hebben. Na het tanken, wat natuurlijk weer een lachertje is; 14 gallons voor $33,–, zoeken we de Starbucks op en we drinken koffie en een gebakje op opa Jan’s gezondheid. 

Peet neemt het stuur over en ik neem plaats op de achterbank waar ik aan het blog werk. We rijden via  Hereford (Maryland) naar Quarryville. Het landschap en de omgeving is schitterend, het is heuvelachtig en mooi groen. Google kaarten wordt ingesteld op; Jackson’s Sawmill Covered Bridge, 1128 Mt Pleasant Rd, Quarryville, PA. In deze regio zijn een aantal overdekte bruggen en dit is er een van. Zodra we hier aankomen stap ik uit de auto en trek een sprintje. Aan de andere kant wacht ik de dames op en film hoe zij over en door de brug rijden. De regisseur is niet tevreden dus de take moet over. Peet keert de auto en we doen de opname over met de verlichting aan.

Hierna stel ik nog een keer google kaarten in op een andere overdekte brug maar meer dan een tunnel hebben we niet gevonden. Een beetje teleurgesteld rijden we dan maar naar Intercourse. Ja lachen jullie maar, het plaatsje heet toch echt zo. Hier in de buurt wonen nog redelijk veel Amish.

Peet parkeert de auto op het parkeerterrein van Kitchen Kettle Village. Dit zijn winkeltjes die allerlei verschillende dingen verkopen, zogenaamd door de Amish gemaakt maar toch een hoog Made in China gehalte heeft, maar dit is de bescheiden mening van de schrijfster. Tegenover de parkeerplaats zien we Corner Coffee Shop, we hebben behoefte aan een kopje koffie, de penningmeester is in een vrijgevige bui en zonder te mokken stemt zij in met een kopje koffie en thee. Oversteken is nog een hele opgave. Het is erg druk qua verkeer en in onze buurt hebben we geen voetgangersoversteekplaats. We wachten netjes totdat we een mogelijkheid krijgen om over te steken. Aan de overkant staat een echtpaar op leeftijd ook netjes te wachten. Op een gegeven moment begint de man aan de oversteek en zegt tegen ons: “Iemand moest het verkeer tegenhouden en aangezien ik de enige man ben, heb ik deze taak maar op me genomen” we zijn hem zeer dankbaar anders hadden we hier vandaag nog gestaan. Aangezien ik dit blog een jaar na dato ga plaatsen, had dit wel heel erg lang geweest. 

De Nederlandse vlag hangt uit maar de dames binnen konden mij niet uitleggen waarom zij deze vlag buiten hadden hangen. Trouwens, een van de dames keek me aan alsof ze water zag branden toen ik aan haar vroeg waarom de Nerderlandse vlag buiten hing.

Wauwww, eindelijk weer eens koffie uit een kopje en niet uit een plastic/kartonnen bekertje. Het smaakt ons goed. De thee van Peet, ja dat rode spul in die grote mok is thee, smaakt haar goed. Het is een met de hand gebonden theezakje met aardbeien en kiwi. De coffee shop verkoopt ook allerlei meubels, kussentjes en andere prullaria, het is echt een geweldig leuk zaakje. 

We lopen weer terug naar de auto, Peet en Pauli bezoeken de Kitchen Kettle Village en Conch en ik rijden een koetsje achterna. We rijden achter de paard en wagen aan en volgen hen naar de bibliotheek.

We rijden weer terug naar het parkeerterrein en gaan op zoek naar onze reisgenotes. Dit heeft nog wel wat voeten in de aarde want we kunnen ze niet vinden, uiteindelijk komen ze een winkeltje uitgelopen en worden er nog wat foto’s geschoten. 

Van Intercourse rijden we naar Bird-in-Hand en onderweg komen we twee mannen en een vrouw tegen die hard aan het werk zijn op het veld. Voor hun kar hebben zij zes paarden gespannen. We kijken naar dit tafereeltje zoals we aan komen rijden, proberen het vast te leggen op de gevoelige plaat maar dat is nog geen gemakkelijke opgave. De auto wordt meerdere malen gekeerd om dit vast te kunnen leggen. Zoals de Amish leven is het toch wel een beetje terug in de tijd, vanuit ons perspectief. 

We rijden door richting Lancaster en daar stoppen we even snel om wat te shoppen. Verder dan de Tommy, Ralph en Calvin komen we niet. Bij Calvin Klein hebben we echter wel weer een gier momentje. We hebben helemaal in een deuk gelegen. Een aantal dagen geleden kreeg mijn dochter een herinnering op Facebook. Dit was een blog van 3 jaar geleden “toen ik nog niet vreemd ging met mijn vriendinnen”. Raquel en mijn dochter vonden dus dat ik me maar eens moest gaan gedragen als een oma, met bloemetjes jurk, grijze haren in een knot, zittend op een schommelstoel achter de geraniums met mijn breiwerkje in de handen. Bij Calvin kom ik dus een bloemetjes jurk tegen.  Peet en ik kijken elkaar aan en we denken terug aan dat bericht en liggen gelijk al in een deuk. Ik pak een veel te grote maat loop naar het pashokje, trek de jurk aan, gooi mijn haar in een knot boven op mijn hoofd en stap het pashokje uit met mijn oude oma voetje in mijn zeer charmante Ugg’s. Jullie hadden de meiden moeten zien. De eerste vijf minuten kregen ze het maar niet voor elkaar om een foto te maken omdat zij door de tranen heen niets konden zien en hun handen teveel schudden van het lachen. Ook nu hebben de Tena Lady’s weer goed hun dienst bewezen. 

Hierna rijden we naar Hershey waar we inchecken in het Rodeway Inn en we weer een leuke dag afsluiten. 

Liefs

Las Mari Pepas

10. Washington DC

Zondag 30 april 2017

16.071 Stappen

Tijdens het ontbijt doen we een wasje. Hierna werk ik een beetje aan het blog en gaan de dames boodschappen doen, we maken onze koelbox klaar, want we gaan niet weer zo’n dag als gisteren meemaken dat we niets te drinken en eten kunnen kopen. Hierna rijden we naar het Ford’s Theatre, dit is mijn afvink momentje. Ik probeer op straat dichtbij het Ford’s Theatre te parkeren. Naast het theater is een parkeergarage maar ik rij toch nog een rondje om op straat te parkeren want dat is gratis op zondag. Ik ga er namelijk vanuit dat wij van Peet geen koffie gaan krijgen als ik in de garage parkeer. 🙂 Uiteindelijk heb ik geen geluk en moet ik toch die parkeergarage in. Hadden we nu Car toch maar meegenomen als privé chauffeur.

Tijd voor koffie is er niet meer dus we sluiten netjes aan in de rij die buiten voor de deur staat. We hebben al entreekaartjes maar toch moeten we buiten aansluiten. Om 11 uur mogen we naar binnen en slenteren we door het museum.

Deze slideshow heeft JavaScript nodig.

Na een aantal lachwekkende fotomomenten mogen we dan eindelijk het theater in. Een Park Ranger verteld ons het verhaal van de 14de april 1865. Nadat Lincoln in de nek is geschoten door John W. Booth wordt Lincoln naar Petersen’s huis gebracht waar hij 9 uur later overlijd. Nadat de Park Ranger klaar is met haar verhaal maken we nog wat foto’s van het balkon waar Lincoln zat.

Hierna verlaten wij het theater en we steken over naar Petersen’s huis, waar Lincoln zijn laatste adem uitblies op 15 april 1865. Ik ben helemaal gelukkig, het hoofdstuk Abraham Lincoln kan ik nu afsluiten. Na nog wat foto’s gemaakt te hebben in Petersen’s huis mogen we van Peet een kopje koffie.

Ze brengt ons zelfs naar de Starbucks. Hier hebben Peet en Conch weer een tena lady momentje. Ik ben in gesprek met mijn hubbie en gelijk stuurt Peet een foto van mij en mijn nieuwe liefde naar hem toe. Daaronder stuurt ze ook een foto van Pauli met zijn nieuwe zwager. De twee vrouwen komen niet meer bij.

We besluiten om naar Lincoln Memorial te lopen. We wandelen eerst terug naar de auto. Om onze broodjes te smeren en op te eten. Zelfs hier doen we het in onze broek. Conch smeert de broodjes met tonijnsalade en geloof het of niet, ze weet gewoon hoe ze het broodje moet missen en het in een klein gaatje moet mikken. We willen allemaal absoluut een boven- en een onderkantje en wat krijgen we van Pauli, precies….. 

We lopen langs het Trump international Hotel en zo richting Washington Mall.

Trump International Hotel

Hier hebben we natuurlijk verschillende kodakmomentjes. Het fijnste momentje is toch wel dat we door onze pot beschermster getrakteerd worden op een ijsje. Vandaag heeft ze het echt een hele lieve dag. Net de belastingdienst je krijgt even een meevaller, we zullen wel zien wat ons morgen brengt. 

 

 

 

 

 

Bij het WOII Memorial rusten wij met onze voetjes in het water en genieten van de omgeving. Het is weer zo heet en de verkoeling aan de voetjes doen wonderen. We slenteren langs de Reflecting Pool naar het Abraham Lincoln Memorial. Natuurlijk wordt het Monument verschillende malen gefotografeerd en lopen wij de 87 treden met gemak op. Van de afgelopen week hebben wij nu zoveel conditie opgebouwd dat dit een peulenschil is. We zitten nog even op de trappen en genieten van het orkestje dat bij de Reflecting Pool speelt.

Hierna lopen we naar het Korean War Veterans Memorial. Deze is ook indrukwekkend.

We wandelen weer rustig terug naar de parkeergarage van het Ford’s Theater en pakken onze auto om nog even langs het Jefferson Memorial te rijden. Natuurlijk hebben we onderweg nog steeds allerlei fotomomentjes van alles wat we om ons heen zien. Het Washington Monument is wel heel erg fotogeniek vandaar dat hij van allerlei plaatsen en posities wordt gefotografeerd.

 

Bij het Jefferson kunnen we de auto niet kwijt dus we rijden door naar het Roosevelt Statue waar wij de auto wel kwijt kunnen. We stappen uit en lopen richting Roosevelt toe. Plotseling horen wij onze auto toeteren. We draaien ons om en we zien met een verbaasd gezicht Conchi nog in de auto zitten. Oeps, foutje, we waren iemand vergeten. Bij Roosevelt zijn we snel klaar want Conchi reageert heel heftig hier op de pollen, dus snel een foto en weer naar de auto. De dag zit er weer op, we rijden naar ons hotel en niet veel later liggen we heerlijk te rusten.

Liefs,

Las Mari Pepas