Zaterdag 6 mei 2017
5.116 Stappen en 173 km
De dag begint voor Peet een stuk eerder dan voor ons. Het ochtendritueel is zoals bijna iedere dag, we maken ons klaar, ontbijten, pakken de koffers en trolleys zo in dat we vanavond geen problemen op het vliegveld hebben. Ik heb teveel gekocht en ik moet dus wat kilo’s bij de meiden kwijt. Maar………… er kan vast nog wel wat meer bij, want de laatste dollars moeten nog even opgemaakt worden, het zou zonde zijn als die dollars mee naar Nederland moeten, ze zouden onderweg kunnen bederven.
Waar zullen we eten?
De winkels gaan pas om 10:00 uur open, de outlet is op nog geen anderhalve kilometer van ons hotel, waardoor wij heerlijk relaxt de dag beginnen. Om 10 uur zijn we bij The Crossings Premium Outlet. We gaan ieder onze eigen weg, ik wil nog even voor een portemonnee kijken bij Michael Kors voor Ro en ik wil nog wat extra kleding kopen voor Tiamo. Bij de Tommy en de Ralph slaag ik goed voor Tiamo, bij de kassa van de Ralph winkel voel ik me echt een ontaardde oma, ik vergeet compleet mijn kleinzoon die nu nog een klein boontje is. Snel ren ik nog even naar de baby afdeling en haal twee neutrale pakjes voor hem/haar. Pauli slaagt ook heel goed bij de Ralph winkel maar bij de kassa komt Peet erachter dat ze totaal niets in de uitverkoop koopt en voor alles de volle pond moet betalen. Gieren, want ze laat het allemaal achter. Onze Pauli is leuk, heel de vakantie koopt ze niets want ze vindt niets naar haar zin, nu dat ze wel naar haar zin vindt, wil ze de prijs niet betalen.
Bij de auto trekken we de trolleys uit de kofferbak en proppen zo goed en zo kwaad als het gaat, de nieuwe aanwinsten erin. Onze vlucht gaat om 19.30 uur, we moeten de auto af getankt inleveren en dan willen we ook nog eens drie uur van tevoren op het vliegveld zijn. We hebben nog zo’n 170 km te gaan, onder normale omstandigheden zou dit binnen 2 uur te doen zijn, maar………. we moeten door New York, ik weet niet of dat normale omstandigheden zijn. Rond twaalven houden we het voor gezien en gaan de laatste kilometers afleggen op Amerikaanse bodem.
Na twee dagen regen hebben we vandaag weer mooie weersomstandigheden en tuffen we lekker door. In de verte zien we de George Washington brug liggen, deze brug verbindt New Jersey met New York. We rijden de Hudson Rivier over en we zijn weer terug in New York waar de reis ruim twee weken geleden begon. Het einde is nu toch echt in zicht.
Uiteindelijk valt het verkeer reuze mee en kunnen we aardig doorrijden.
Dichtbij het vliegveld zoeken wij een benzinestation, tanken de auto af, lopen nog even de shop in om wat te eten te kopen. De voorverpakte eieren laten we liggen, dat ziet er niet echt appetijtelijk uit maar een doosje aardbeitjes en ananas nemen we wel mee.We leveren de auto weer in bij Alamo en pakken de airshuttle, deze brengt ons in no time naar het vliegveld. We checken de koffers in die hier wel zonder problemen mee mogen, ook al is die van mij twee kilo te zwaar. Wat een mierenneukster was zij op Brussel Airport met haar € 85,–, hier wordt mijn koffer gelabeld en gaat zonder gezeur gewoon mee. Kom………… we lopen naar de aankomsten want er zal toch wel iemand aankomen die wij kunnen verblijden met onze mooie koele blauwe koelbox. We zoeken een bankje waar we ergens rustig kunnen zitten om onze aardbeien, ananas en restjes op te eten, blijkbaar als mensen aankomen, willen zij, of mogen zij nergens zitten, nergens een stoel of een bank te bekennen.
Uiteindelijk nemen wij plaats op de grond en picknicken op John F Kennedy airport, hoe koel is dat, of hoe Tokkie-achtig is dat. Terwijl Pauli en Peet onze lunch klaar maken probeer ik onze koelbox weg te geven. Nou moe, ik snap er niets van, niemand wilt onze koele blauwe vriend hebben. Ik ben er klaar mee, en dump hem bovenop een prullenbak. We vinden het toch geen goed idee om hem zo achter te laten, dadelijk hebben we een shut down, omdat er een verlaten koelbox gevonden is. Nee, dat doen we toch maar niet. Peet ziet een vrouwtje van de schoonmaak en geeft onze blauwe vriend aan haar, hopelijk heeft hij een goed tehuis gevonden.We lopen terug naar de vertrekhal laten nog een paar keer onze paspoorten en boading passen zien voor we door de douane gaan. Al slenterend en winkelend lopen we naar onze gate. Peet koopt bij Victoria Secret’s nog wat luchtjes voor haar meiden en ze zorgt ervoor, zonder te mokken, dat wij een cafeïne shotje krijgen, door 4 lattes caramel machiattos te bestellen. Dit schreef zij in haar notities: “Dit gaat dus weer niet zonder slag of stoot, het valt soms echt niet mee om 4 Lattes te bestellen, het duurt al met al 15 minuten voor de bestelling goed is en nog zeker 15 minuten om het te krijgen, pppffff het werktempo ligt hier echt 95% lager dan in Nederland, maar hij was het wachten waard, en we hadden toch niks beters te doen.” Zo is het maar net Peet, we hebben tijd zat.
Ik zoek een plekje dichtbij een stopcontact zodat ik mijn laptop aan het infuus kan leggen en installeer mezelf om onze memoires weer bij te werken. We zitten nog heerlijk relaxed als de overige passagiers boarden, Conchi wordt nu toch wel wat onrustig en rent dan ook naar de gate. Terwijl wij al lachend naar de gate slenteren roepen we naar haar dat ze het vliegtuig tegen moet houden. Al lachend bereiken we het toestel en moeten hier dus wachten tot 19.35 uur.
De terugvlucht gaat zoals altijd, je probeert wat te slapen, wat niet echt van harte lukt. Je krijgt te eten. Je kijkt een filmpje. Je speelt een spelletje. Uiteindelijk heb je een houten reet en ben je blij als je even naar het toilet kunt lopen.
Ook de zon is blij dat wij Europa naderen want hij verwelkomt ons in vol ornaat. Wat een schitterend plaatje.
We landden mooi op tijd. Halen onze koffers en we lopen nonchalant en vol zelfvertrouwen door de douane. Uiteindelijk hoeven wij ons niet druk te maken want wij hebben niets aan te geven, we hebben niets gekocht in de USA.
De shuttle levert ons weer af bij de parkeergarage van Interparking en onze vierwieler staat ons al trouw op te wachten. De vier grote koffers passen goed in de kofferbak. De vier trolleys gaan bij Pauli en mij op de achterbank. In een vloek en een zucht brengt Peet ons thuis waar onze gezinsleden ons al staan op te wachten.
We hebben een mooie vermoeiende reis gemaakt maar we zijn thuis gekomen met een koffer vol mooie warme waardevolle herinneringen.
Liefs,
Las Mari Pepas
Gelukkig hebben wij onze eigen monteur bij ons en fiks zij dit wel even, of niet……. Waar leukoplast allemaal niet goed voor is, het repareert trolley’s, gekneusde tenen en nu ook airco’s.
Gisteren heb ik bij het postkantoor een doos gekocht waarin ik onze twee lege dozen van de Ipads heb gestopt, hierin gaan ook alle bonnetjes van onze aankopen. Bij het verlaten van het hotel heb ik jammer genoeg weer een oriëntatie probleem waardoor we eerst een kilometer de verkeerde kant op rijden. Om precies 09:00 uur staan we voor het postkantoor. De verkoopmedewerker van het postkantoor vraagt hoe ik het wil versturen: regular of express? Ik vraag wat het verschil is. De man antwoordt: “Express kost CAD 40,- en duurt een paar weken, Regular kost CAD 18,- en doet er een paar maanden over.” Doe maar Regular, zeg ik, ik heb geen haast, het zijn maar lege dozen. “Lege dozen?” verbaasd kijkt die man mij aan. Weer iemand die denkt dat ik niet spoor. Ter info: uiteindelijk is de doos maar een paar weken onderweg geweest en komt op 13 juni 2017 binnen.
Zodra we het dorp weer in rijden zien we een Burger King en we twijfelen geen moment want dat staan onze buikjes niet toe.Hier besluiten we ook dat we een kamer boeken in Tannersville. Dat is nog 275 km, ongeveer drie uurtjes rijden en kunnen we morgen nog wat laatste dollars opmaken. Scheelt toch wel weer kilometers voor morgen, als we op dat moment hadden geweten wat we nu weten, hadden we een hele andere beslissing genomen. Na het eten maken we nog een laatste foto van een watervalletje en dan is het toch echt tijd om afscheid te nemen van dit schitterende park. Ik neem afscheid met de belofte dat ik ooit nog terugkom. 
Eenmaal boven aangekomen was er maar een gedeelte open, ze zijn namelijk aan het verbouwen waardoor ze een stuk afgesloten hebben. Ook dit nog eens, ik wil mijn geld terug, wat een teleurstelling. Ach, nadat we een paar keer tot tien hadden geteld waren we als vanouds weer aan het genieten. Er was nog steeds genoeg te doen. Uit alle hoeken maken we foto’s, natuurlijk vindt ons eksteroogje ons hotel en ook deze leggen we vast op een foto. We lopen wat trappen op en komen buiten op een uitkijkplatform. We lopen hier maar kort rond want er staat zo’n verschrikkelijke koude wind dat we al snel weer naar binnen gaan. Hierna komen we bij de glazen vloeren. We zijn eigenlijk allemaal een beetje bang om er op te gaan staan, ja, ik ook, ik vind het nogal indrukwekkend hoog en ik ben het krakende glas van de Skywalk in de Grand Canyon nog niet vergeten. Het bord hiernaast moet ons ervan overtuigen dat het veilig is, maar………. Al met al komen we toch allemaal over onze angsten heen en hebben wij op allerlei verschillende manieren foto’s gemaakt op de glazen vloeren. Ja, zelfs Peet, zij is toch wel degene van de groep met het ergste hoogtevrees. Zij schreef in haar notities het volgende : “Ik heb al mijn moed verzameld en ook ik ben er op gaan staan en liggen voor de foto’s en vooral niet naar beneden kijken, want ik had al trilbenen.”
We parkeren de auto zo dicht als mogelijk is bij het Visitor Centre. Parkeerplekje is CAD 15,- voor 3 uurtjes, maar zo waard, want we willen natuurlijk geen stap teveel zetten. We wandelen rustig over de boulevard en al snel worden de handschoenen in de rugzak gegooid. Op allerlei manieren fotograferen we de watervallen. Vooral de Horseshoe Falls wordt heel erg vaak vastgelegd.
De weg naar Toronto binnendoor is zeker de moeite waard. We maken regelmatig een stop en maken vele foto’s van dingen die we onderweg tegenkomen.
Het was een roerig nachtje, het hoesten wilt niet ophouden en ik heb dan ook iedereen uit zijn slaap gehouden. Ondanks dat, zijn we toch nog op een redelijk tijdstip wakker. Vandaag hebben we een ritje van ruim 500 km voor de boeg en hebben we ook nog een deadline, om 20:30 uur moeten we bij de Skylon Tower van Niagara zijn.
Aangekomen bij de Hershey factory kopen we kaartjes voor de taste experience, je kunt ook je eigen chocolade reep maken maar we besluiten dit niet te doen omdat we anders veel te laat in de auto zitten en we hebben toch echt een deadline vandaag. We lopen eerst door een gratis tentoonstelling, deze laat ons zien en beleven hoe de chocoladefabriek Hershey ontstaan is. We lopen langs mijnheer Hershey, langs een oud reclamebord en stappen hierna in een karretje. We rijden nu door de “fabriek” en zien alle verschillende stappen hoe de chocolaatjes gemaakt worden.
Hierna lopen we een tijdje door de shop om de tijd te doden totdat we naar de proeverij kunnen. Kopen doen we zo dadelijk wel, uiteindelijk hebben we vandaag een lange rit voor de boeg en is een chocolaatje voor onderweg altijd lekker. Eerst proeven en daarna kopen.
Peet en Conch zijn een beetje dronken van het water dat zij gedronken hebben en terwijl wij op de lift wachten wagen zij een dansje, of tenminste wat zich moet voordoen als een dans. Jammer genoeg door de schaarse verlichting zijn de foto’s een beetje wazig maar ik vond het toch wel dat er minstens 1 een plaatsje in onze memoires verdiende.
Bij Roosevelt zijn we snel klaar want Conchi reageert heel heftig hier op de pollen, dus snel een foto en weer naar de auto. De dag zit er weer op, we rijden naar ons hotel en niet veel later liggen we heerlijk te rusten.
Eerst doen we de huishoudelijke klusjes afmaken van gisterenavond. We hebben gisterenavond een wasje gedraaid en vandaag doen we het heel even in de wasdroger. We ontbijten, we werken wat aan het blog, hebben contact met het thuisfront en pakken de auto in om naar Christiana Mall te rijden in Newark (Delaware). Delaware is 1 van de vijf staten van Amerika die geen btw heffen op hun goederen. Het thuisfront heeft mij natuurlijk opdracht gegeven om hier het een en ander te kopen. Onderweg stoppen we bij een Wawa benzinestation waar een van de dames pint. Bij Wawa als je pint berekenen ze geen kosten voor het pinnen. Wat natuurlijk toch zeer interessant is als je low budget op vakantie bent. We tanken 15 gallons en dit kost ons $35,-, oftewel 56 liter voor €33,–.
Hierna rijden we door naar Christiana Mall Newark, Delaware waar wij om 12 uur aankomen. Als eerst lopen we naar de Apple Store. Hier voer ik de opdrachten uit van mijn gezinsleden. Ik overleg met hen over de kleur en ik check natuurlijk ook op facebook in, zodat we weer een nieuwe Apple store bij onze collectie hebben.
Natuurlijk hebben we ook nu de grootste lol gehad en zo vliegt de tijd en is de rit zo voorbij. Na zessen komen we aan bij het hotel. We rusten wat en installeren onszelf.
Hiep hiep hoera, Willempie is jarig en dit vieren wij met een oranje shirt als echte “Hollandse”. Peet en ik zijn vandaag al vrij vroeg wakker. Ik type de tekst van gisteren af en zij ligt nog een beetje te rusten. Zodra ook Conch laat merken dat ze nog leeft begint de herrie in de kamer. Conch staat iedere dag als eerste op, iedere dag zegt ze ook dat ze als eerst gaat douchen. 
Wat natuurlijk nooit lukt omdat zij eerst haar huishouden moet reorganiseren. Vandaag lukt het haar warempel. We ontbijten in het hotel wat ons weer een rib uit ons lijf kost, $41,- we hebben 4, niet te pruimen, appelflappen gegeten en natuurlijk de 4 cappuccino’s. Deze bon gaan wij natuurlijk wel bij Willempie declareren, het is tenslotte zijn verjaardag.
Petra schrijft hierover:
We lopen nog even langs Independence Hall, waar op 4 juli 1776 de onafhankelijkheidsverklaring is getekend. We maken wat foto’s en lopen een rondje door het oude gedeelte van de stad. We wandelen naar Elfreth’s Alley. Hier vind je 32 gebouwen die gebouwd zijn tussen 1720 en 1830. Zodra je een stap zet in Elfreth’s Alley krijg je het gevoel dat je een duik in de Amerikaanse geschiedenis neemt. Vandaag de dag is het een van de weinig overgebleven historische Amerikaanse straatbeelden.
